ConcreteFunction

یک تابع را با یک ورودی و خروجی فراخوانی می کند.

تماس گیرنده مسئول بستن تمام تنسورها است.

یک تابع را فراخوانی می کند.

تماس گیرنده مسئول بستن تمام تنسورها است.

یک تابع از یک امضا و یک جلسه نمودار معتبر ایجاد کنید.

تابع نه صاحب جلسه و نه نمودار آن خواهد بود، به این معنی که طول عمر آنها فراتر از محدوده تابع است. بنابراین نیازی به بسته شدن تابع پس از استفاده نیست. به عنوان مثال:

try (Graph g = new Graph()) {
   Placeholder<TFloat32> input = tf.placeholder(TFloat32.class);
   Add<TFloat32> output = tf.math.add(input, tf.constant(2.0f));
   Signature signature = Signature.builder().input("x", input).output("y", output).build();

   try (Session s = new Session(g)) {
     // Auto-closing the function just as an example but this is not required since it has
     // no effect
     try (ConcreteFunction f = ConcreteFunction.create(signature, s);
         TFloat32 t = TFloat32.scalarOf(2.0f)) {
       assertEquals(4.0f, ((TFloat32)function.call(x)).getFloat());
     
     // Session s is still valid at this point
   }
   // Graph g is still valid at this point
 }
 }

با ساختن یک نمودار جدید یک تابع ایجاد می کند.

functionBuilder باید نمودار تابع را از نمونه ارائه شده ERROR(/Ops) مقداردهی کند و یک امضای معتبر برگرداند که برای تغذیه تانسورهای ورودی و واکشی تانسورهای خروجی در هنگام اجرا استفاده می‌شود.

تابع مالک نمودار جدید و جلسه حاصل از آن خواهد بود. بنابراین، تابع باید به درستی با یک بلوک try-with-resources محصور شود تا تضمین شود که تمام منابع بومی پس از حذف تابع آزاد می شوند. به عنوان مثال:

public class MyModel {

   public static Signature addTwo(Ops tf) {
     Placeholder<TFloat32> input = tf.placeholder(TFloat32.class);
     Add<TFloat32> output = tf.math.add(input, tf.constant(2.0f));
     return Signature.builder("addTwo").input("x", input).output("y", output).build();
   

   public static void main(String args[]) {
     try (ConcreteFunction function = ConcreteFunction.create(MyModel::addTwo);
         TFloat32 x = TFloat32.scalarOf(2.0f)) {
       assertEquals(4.0f, ((TFloat32)function.call(x)).getFloat());
     }
   }
 }
 }

یک تابع از یک امضا و یک نمودار موجود ایجاد کنید.

این تابع مالکیت جلسه مورد استفاده برای اجرای نمودار را حفظ می کند، اما نه خود نمودار، به این معنی که طول عمر دومی می تواند فراتر از محدوده تابع باشد. به عنوان مثال:

try (Graph g = new Graph()) {
   Placeholder<TFloat32> input = tf.placeholder(TFloat32.class);
   Add<TFloat32> output = tf.math.add(input, tf.constant(2.0f));
   Signature signature = Signature.builder().input("x", input).output("y", output).build();

   try (ConcreteFunction f = ConcreteFunction.create(signature, g);
       TFloat32 x = TFloat32.scalarOf(2.0f)) {
     assertEquals(4.0f, ((TFloat32)function.call(x)).getFloat());
   
   // Graph g is still valid at this point
 }
 }

نمودار این تابع را برمی‌گرداند

این تابع را به عنوان یک مدل ذخیره شده صادر کنید.

این روش میانبر مناسب معادل SavedModel.exporter(exportDir).withFunction(this).export() است.

جلسه مورد استفاده برای اجرای نمودار هنگام فراخوانی این تابع را برمی‌گرداند

به طور کلی، کاربر نیازی به مدیریت مستقیم جلسه یک تابع ندارد و به جای آن برای اجرای نمودار به call(Map) تکیه می کند. اما در برخی موارد، دسترسی مستقیم به جلسه ممکن است ضروری باشد، زیرا امکان اجرای گزینه های بیشتری را فراهم می کند.

امضای این تابع را برمی گرداند